Wolf of man?

Mijn vriend heeft een fluitje voor mij gekocht.

Een beetje voor Bram de wolf, die zich schuilhoudt in de omgeving van zijn huis, maar eigenlijk, geeft hij al schoorvoetend toe, omdat hij zich zorgen maakt over onze eigen soort.

En dan wel over de mannelijke helft, om precies te zijn.  

Ik ga namelijk regelmatig wandelen in het bos. Soms hang ik daar mijn fleurige hangmat op. Spendeer tijd met God. Werk aan mijn boek. Geniet van een reetje wat ongestoord langsloopt (tot drie keer toe!). De natuur is mijn kleine hemel. De plek waar mijn ziel rust.

Maar de afgelopen dagen voel ik me niet meer veilig. Zeist. Weesperzijde. Abcoude. 

De woorden van @nienkegravemade raken me. Over handen die betasten in het duister. Over het dagelijkse gevaar wat wij vrouwen en meisjes lopen zodra de avond valt. Of zelfs - zoals in Zeist - op klaarlichte dag.

s’ Avonds, in de trein, lees ik het nieuws over de 17-jarige Lisa. Eenmaal op het treinstation bel ik mijn vriend. Ik moet naar huis, op de fiets maar wil niet alleen. Vechtend tegen de tranen steek ik mijn sleutel in het slot: 'Wil je me vergezellen naar huis?', vraag ik met trillende stem. Het is 9 uur, de schemering begint pas net in te zetten. En toch. 

 Mijn handen trilen maar ze kunnen nog steeds een pen vasthouden

Tijdens de fietstocht beginnen de tranen te rollen. Ik vertel hem huilend hoe moe ik ervan ben, dat vrouwen en meisjes nog steeds niet veilig zijn in deze wereld. Hoe ik geen enkele vrouw ken- niet eentje, inclusief mijzelf- die niet met een vorm van seksueel overschrijdend gedrag te maken heeft gehad.

Maar ook dat ik vuur voel. Dat mijn handen dan misschien wel trillen maar dat ze nog steeds een pen kunnen vasthouden.

Want ik weet waar de voedingsbodem ligt van deze ‘pandemie aan geweld tegen vrouwen en meisjes’, de titel van een Iers onderzoeksrapport van vorig jaar. Dat is allang geen sentiment meer, of een vage gissing. Het is een realiteit, onderschreven door talloze onderzoeken van overheden, politieorganen en wetenschappers.

Zo deed de Franse overheid in 2023 maandenlang onderzoek naar de grootste pornowebsites ter wereld. Zij gaven aan dat 90 procent van de pornografie zó gewelddadig is, zó mensonterend, dat het regelrecht crimineel is. Hoofdonderzoeker Sylvie Pierre-Brossolette noemt pornografie ‘een school voor seksueel geweld’ en zegt ‘er is geen enkele reden om vandaag de dag deze illegale daden van ondraaglijke marteling te tolereren.’ Het Ierse rapport beaamt dat en legt uit dat pornografie ten diepste een script wordt voor jonge mannen. Niet alleen verandert het namelijk vrouwen in seksobjecten 

maar tot overmaat van ramp worden vrouwen ook nog eens ‘geportretteerd alsof ze zelf kiezen voor de gewelddadige en vernederende seksuele handelingen en er zelfs van genieten.’ Dit leidt ertoe dat mannen in het echte leven signalen van consent niet meer herkennen. 

Door pornografie gaan mannen zich gewelddadiger gedragen, is de conclusie.

Niet alleen seksueel maar ook verbaal, fysiek. 

Alarmerend. 

Ik denk nog lang na over dat fluitje.

Denk aan die virale video's van een paar maanden terug waarin vrouwen vertellen dat ze zich veiliger voelen met een beer in het bos dan met een man. 

Wie zou ik zelf liever tegenkomen? 

Wolf of man? 

Bram of Andrew Tate?

Zolang ik me nog steeds veiliger voel bij een letterlijk roofdier dan bij mijn eigen soortgenoot, schrijf ik door. 

Voor mijn toekomstige tienerdochters van zeventien, die willen dansen in de avond. Voor mijn twaalfjarige zonen met toegang tot internet. Voor een wereld met minder fluitjes en meer feestjes, voor minder 'Me Too's' en meer doodgewone boswandelingen.

Voor liefde.